Kiedy jesteś dzieckiem, a w Twoim domu jest dużo miłości, to ona właśnie sprawia, że pewne rzeczy Cię nie dotykają. Pochodzę z wielodzietnej rodziny – mam dwie siostry i brata. Moi rodzice stworzyli dla nas dom, o jakim mogłem tylko pomarzyć. Mimo bardzo ograniczonych finansów i dosyć młodego wieku zrobili coś, co moim zdaniem jest ich największym dziełem – stworzyli niezwykłą rodzinę, której mam szczęście być częścią. Czemu o tym piszę? Bo uważam, że w życiu homoseksualnego dziecka, to naprawdę ma ogromne znaczenie. To wsparcie, miłość i troska. Bez niej nie byłbym teraz w tym miejscu, gdzie jestem. Nie wiem, czy byłbym na tyle silny, szczególnie, że z dyskryminacją zmagam się od około 6 roku życia.
Podwórko. Zabawa w państwa-miasta, rzucanie patykiem, dzielenie krajów na piasku, nagłe, prześmiewcze słowa od jednego z grających „Ale pedał!”. Automatyczna odpowiedź od innego chłopaka: „Nie jestem pedałem, bo z Tobą nie spałem”. Nigdy nie zapomnę, gdy pomyślałem: „Ale przecież ja śpię w łóżku z moim bratem, on też jest chłopakiem. Czy ja jestem pedałem? Co to znaczy być „pedałem”?”
Miałem wtedy 6 może 7 lat, ale do dziś pamiętam swoją pierwszą miłość z tego okresu. Już na tak wczesnym etapie zdawałem sobie sprawę z tego, że jestem gejem.
Myślę, że warto skupić się na tym okresie – bardzo rzadko mówi się o tym, że już jako naprawdę małe dziecko, można spotkać się z dyskryminacją na tle orientacji seksualnej. Dorośli uważają, że dziecko jest zbyt małe, aby to zrozumieć. W mojej opinii jest to kardynalny błąd i ignorancja – w ten sposób uczą oni dzieci dyskryminacji.
Mój apel jest następujący – nie dyskryminujcie dzieci i nie uczcie ich dyskryminacji. Jeśli chłopcy chcą tańczyć z chłopcem (jak to było w moim przypadku), nawet ten wolny taniec – pozwólcie im na to, nie wpychajcie jej / jego w objęcia płci przeciwnej. Mimo że dorośli nie potrafią tego zaakceptować, dzieci są często mądrzejsze od nich. W końcu miłość nie zna płci, koloru skóry czy wyznania.
#spojrzwlustro – zamiana zaczyna się od Ciebie